Last Updated on: 16th april 2018, 07:16 am
Eén van de voordelen van een tijdje in een ander land wonen, is dat je anders naar je vaderland gaat kijken. Wat mij opviel toen ik in Nieuw-Zeeland woonde, was dat wij Nederlanders echte mieren zijn. In de fabel van de krekel en de mier van La Fontaine is de mier in de zomer druk bezig een wintervoorraad aan te leggen, de krekel danst en zingt en vermaakt daarmee de werkende mier. In de winter komt hij bij de mier omdat hij honger heeft, maar de mier beloont de zanger niet.
In een echte krekelbui besloten we destijds te emigreren; huis verkocht, banen opgezegd, katten naar mijn ouders en daar gingen we! Toen wij onze vrienden over onze plannen vertelden, waren de reacties uiteenlopend. De meest mierachtige was of we ons geen zorgen maakten over ons pensioengat. En er was een soort onrust merkbaar: ‘Zou ik dan toch ook die olijvenboerderij in Toscane moeten kopen of die camping in Ierland?’
In Nieuw-Zeeland leerden we Davy kennen, een blonde surfie die was opgeleid tot timmerman. Op dat moment was hij bezig de houten shingles op een monumentaal gebouw te vervangen en hij kluste er wat bij. Maar hij had ook zeer verdienstelijk een paar surfboards zelf gemaakt en beschilderd. Wij zeiden: ‘Daar kan je een zaakje van maken, zorg dat je er nog meer maakt en probeer ze te verkopen!’ Een businessplan zouden we zo voor hem kunnen maken. Ja, dat zou hij misschien wel gaan doen. Een jaar later spraken we hem weer; hij leefde nog steeds van klus naar klus en maakte af en toe één board voor een vriend. Een echte krekel.
Ik las in Psychologie Magazine dat mensen die dichter bij de evenaar leven, meer in het nu leven. Dat zou te maken hebben met het feit dat de seizoenen daar minder duidelijk wisselen. Verder van de evenaar leven mensen meer met verleden en toekomst. Wij Nederlanders plannen vooruit, sparen en stippelen uit. We sprokkelen om de winter door te komen.
Een prachtig voorbeeld van een krekel is de Nieuw-Zeelandse zandkunstenaar Pete Donnelly, te zien op Youtube en af en toe door iemand gedeeld op Facebook. Die man fietst ’s ochtends vroeg naar het strand om daar met een stok en een hark de meest waanzinnige kunstwerken in het zand te maken. Met als enige tijdsbeperking de vloed die na drie uur opkomt. Dan verdwijnt zijn kunstwerk weer en fietst hij naar huis, met zijn lange jaspanden als wapperende vleugels.
Het boek dat ik schreef, Dit wil ik! Volg je hart en verlaat het gebaande pad, gaat over mensen die de krekel in zichzelf volgen. Mieren zouden eerder kiezen voor het veilige; blijven in de baan die je ooit hebt gekozen, in de vaste betrekking. Ik zeg niet dat dat slechte keuzes zijn. Maar als je altijd kiest voor de mier in jezelf en het gebaande pad blijft volgen, kan je kansen mislopen. Het kan dat je dan talenten van jezelf onbenut laat. Het zou zo jammer zijn als je later terugkijkt en spijt hebt.
Had de krekel er spijt van dat hij niet zoals de mier een wintervoorraad had aangelegd? De Fransman Jean La Fontaine schreef de fabel “La cigale et la fourmi” als een ironische manier om de geringe waardering voor kunstenaars aan te klagen. Opvallend is dat het verhaal in later tijden meestal werd gebruikt als illustratie van het idee ‘wie niet werkt, zal ook niet eten’. Zoals onze Nederlandse Joost van den Vondel in ‘Vande krekel en de mier’ zijn gedicht besluit:
“Wijs is hij van beraad/ Die s’ tijds gelegenheid beoogt en gadeslaat (die op tijdsomstandigheden let)/ Die op geen weelde steunt, noch die, hoe hoog gezeten (hoe hoog verheven ook)/ d’ Aanstaande zwarigheid lichtvaardig gaat vergeten.” (de moeilijke tijd die voor de deur staat)
Geef jij de krekel in jezelf genoeg ruimte?
[vc_row][vc_column][vc_message color=”success” message_box_style=”3d” style=”round” message_box_color=”success” icon_fontawesome=”fa fa-check”]
Dit is een gastblog van Hanneke. Wil je meer weten over Hanneke klik dan hier.
[/vc_message][/vc_column][/vc_row]
Reageer