Last Updated on: 8th november 2022, 01:59 pm
Maar het viel dus tegen…?
Om met een cliché te beginnen: als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik die reactie had gehoord, had ik lekker verdiend. Als ik vertel dat ik anderhalf jaar in Nieuw-Zeeland heb gewoond, is dat heel vaak de eerste vraag. Wat doe jij: Laat jij je tegenhouden door de mening van anderen of volg je je hart?
Normaal
Toen ik, nu 20 jaar geleden, aankondigde dat ik ging emigreren, varieerden de reacties van mijn vrienden en familieleden van enthousiast tot stomverbaasd. Maar ook merkte ik dat sommigen er ongemakkelijk van werden. Want veel mensen willen ‘eigenlijk’ wel een B&B in Frankrijk beginnen of een olijfboomgaard in Italië, maar als weldenkend mens doe je dat natuurlijk niet. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, is een populair Nederlands motto. Dus als doorgaans normale mensen in je omgeving dan opeens wel zoiets gaan doen, ga je twijfelen. Zou ik dan ook…?
Bevlieging
Waarom wilde ik naar Nieuw-Zeeland? Je zou het een bevlieging, een verliefdheid kunnen noemen. Mijn partner en ik gingen er op vakantie, anderhalf jaar nadat een oom en tante geëmigreerd waren. We werden gegrepen door het idee er ook naartoe te verhuizen. Om zonder opleidingen en ervaringen een ontbijt- en lunchcafé over te nemen, want dat kan daar. We waren rond de dertig, hadden (nog) geen kinderen en wilden samen iets avontuurlijks ondernemen. Dus waarom niet?
Redenen
Onze omgeving kon genoeg redenen bedenken: Ga je ja familie en vrienden niet missen? Mis je de intellectuele uitdaging niet als je de hele dag koffie staat te zetten? Ben je niet bang voor je pensioengat? Maar wij gingen toch. We verkochten ons huis (dat ging vlot in die tijd), de meeste spullen gingen in een krat in een zeecontainer, de poezen verhuisden naar mijn ouders en we vertrokken met twee grote koffers. Want het grootste bezwaar om het niet te doen, vonden wij: Dat we jaren later spijt zouden hebben dat we het niet hadden gedaan.
Carrot cakes
We volgden ons hart. We hebben daar als echte Nieuw-Zeelanders geleefd, heel veel mensen ontmoet en genoten van de prachtige natuur. We hebben samen een bedrijf gehad, cappuccino’s en carrot cakes gemaakt en personeel aangestuurd. We waren vanaf het begin onderdeel van de middenstand in ons dorpje Kerikeri.
Nederland
En inderdaad miste ik al na een half jaar de intellectuele uitdaging en de mogelijkheid om creatief bezig te zijn. Bovendien vond ik het geen fijn idee om de rest van mijn leven zo ver van mijn familie en vrienden te wonen, vooral in combinatie met de kinderwens die toen begon. Daarom zijn we weer in Nederland gaan wonen. Dus viel het tegen? Is het mislukt? Zeker niet. De ervaringen die ik heb opgedaan, had ik nooit willen missen. En ik zal nooit denken: had ik maar…
Alleen de Hema
Waar de aankondiging van onze emigratie onrustgevoelens losmaakte, merkte ik enige opluchting toen we terugkwamen. Zie je wel: je moet dat helemaal niet doen! Ons verhaal is ook opgetekend in het boek Ik mis alleen de Hema van Manon Sikkel en Marion Witter. Wat me opviel bij de media-aandacht bij dit boek, was dat ons verhaal vaak werd genoemd, hoewel de meeste emigranten niet terugkeerden. Meestal was het: ‘Ik mis Nederland helemaal niet, nou ja, misschien alleen de Hema.’ Het verklaart volgens mij ook waarom een programma als Ik Vertrek zo populair is: in de meeste gevallen gaat daar van alles mis. Thuis op de bank kun je dan concluderen dat jij zoiets maar beter niet kan doen!
Inspiratieboek
Dit verhaal was een van de redenen dat ik mijn inspiratieboek Dit wil ik! heb geschreven. Omdat ik zelf heb ervaren dat het heel bevrijdend werkt om ergens voor te gaan, ondanks alle goedbedoelde bezwaren van de mensen om je heen. Doe vooral niet altijd normaal, dat doen er al genoeg, zou mijn motto zijn. Dus blijf bij jezelf, volg je hart, je intuïtie, je gevoel of hoe je het ook wil noemen. Geef je plannen en dromen groen licht, onderzoek de mogelijkheden.
Reageer